Bir sohbetimizden:
kişi 1
– abi bu ridecheck yapanlar düşüyor sanırım
bir büyüsü var bu işin x düştü, y düştü
acaba ridecheck v.s. yapmasam mı diye düşündümkişi 2
– yap yap
onun sebebi puanı yükselenin
lastiğin asfaltı daha iyi tuttuğunu, frenlerin daha kısa sürede durdurduğunu,
kemiklerinin daha da sertleştiğini düşünmelerikişi 1
🙂 hahahahaaaaakişi 2
🙂
gülüyoruz ama bana da oldu,
puanla değil zamanla oldu aynısı
sonrasında toparladım “Mustafa sen ne yapıyorsun?” diye
daha cüretkar olmuştum.
Biliyorsunuz herkes devamlı söylüyor, eğitim eğitim ve eğitim almak bu işin olmazsa olmazı diye. Özellikle puanlama içeren bir sistem içerisindeyseniz (örneğin ART Moto Akademi sistemi gibi) ilk puanınızdan sonra bir hedef oluyor, “Ben şu puanı alacağım bu puanı alacağım” diye. Ve neticede çalışıp dikkat edip hatalarınızı giderip sürüşünüzü düzeltip tekrar değerlendirmeye girdiğinizde puanınızı yükseltiyorsunuz.
İşte tehlike orada başlıyor. Önünüze koyduğunuz hedefe ulaşınca “Ben oldum!” diyorsunuz. İşte orası çok tehlikeli. Çünkü siz gerçekten daha iyi olsanız bile lastik asfaltı daha iyi tutmuyor, frenler daha kısa sürede durdurmuyor, kemikleriniz daha da sert hale gelmiyor. Daha gözü kara olmamak, kendini tutmaya devam etmek, tehlikenin farkında olmaya devam etmek gerek.
Konuşma da şöyle bitti zaten:
kişi 1: “daha vakit var müdür”
kişi 2: “abi hep olacak o, hiç bir zaman ben oldum dememek lazım”
Yoksa düştüğünde öğreniyorsun ki ne kadar iyi olursan ol, hala kendini tutmayı öğrenmen lazım…